Νομίζω τελικά ότι αυτό που μας κρατάει ζωντανούς είναι οι αναμνήσεις μας. Αυτές οι εικόνες, οι μυρωδιές, τα αγγίγματα, οι γεύσεις που κρατήσαμε καλά φυλαγμένες στην ψυχή μας. Οι όμορφες αναμνήσεις. Αυτές που ξυπνούν απροειδοποίητα και σε ταξιδεύουν ξανά και ξανά σε ό,τι είχες την τύχη να ζήσεις με κάθε κύτταρό σου. Στην μαγεία εκείνης της στιγμής που μας ψιθύρισε «κράτησε με για πάντα». 

Η ιδέα αυτού του blog γεννήθηκε αβίαστα, πάνω από τα ποτήρια ενός καφέ freddo και ενός passion fruit smoothie, όταν κατάφερα να ξαναδώ τον φίλο μου Κρις μετά το πρώτο lockdown covid-19 την άνοιξη του 2020. Βρεθήκαμε σε καφετέρια με κράτηση, καθίσαμε αφού ψεκάσαμε παντού με αντισηπτικό και κοιτάζαμε με αμηχανία το παράλογο του πράγματος γύρω μας.

Ζούσαμε το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής που είτε θα αργήσει να επανέλθει είτε έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Συζητώντας εκείνη τη μέρα λοιπόν, καταλήξαμε στο ότι, όταν όλα γύρω μας αλλάζουν και τίποτα δεν είναι πια δεδομένο όπως το ξέραμε, οφείλουμε τα όνειρά μας να τα ζούμε με κάθε κόστος και να φτιάχνουμε από αυτά αναμνήσεις.

Το πάθος του Κρις για τα ταξίδια και η δικιά μου ανάγκη να επικοινωνήσω αυτά που γράφω εδώ και χρόνια μας οδήγησε στο AnAmnesia.

Στο ταξίδι αυτό γρήγορα βρέθηκε συνοδοιπόρος μας και ο Αειθαλής, ένας αγαπημένος φίλος, που αγκάλιασε την ιδέα και μπήκε στην ομάδα με ενθουσιασμό. 

Στην αρχή αυτής της νέας εποχής θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινότητα μέσα από το AnAmnesia με την οποία θα μοιραζόμαστε όλα όσα αγαπάμε. Οι λέξεις μου θα γίνονται ιστορίες, οι περιπέτειες του Κρις θα  ζωντανεύουν χώρες και πόλεις  και η μουσική του Αειθαλούς θα μας ταξιδεύει ξανά και ξανά σε ό,τι καλό έχουμε μέσα στην ψυχή μας.