Πάντοτε θεωρούσα το κουμπάκι pause εξαιρετική εφεύρεση. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου με το διπλό κασετόφωνο να αντιγράφω κασέτες για τους φίλους μου ή να ηχογραφώ τραγούδια από τις εκπομπές από το ραδιόφωνο, το pause ήταν πάντα βοηθητικό. Το ίδιο βοηθητικό ήταν και με τις βιντεοκασέτες και αργότερα τα dvd. Pause για να πιείς νερό, pause για να γεμίσεις ξανά το μπολ με πατατάκια, pause γιατί κτυπούσε το τηλέφωνο, το οποίο δεν ήταν στο χέρι μας τη δεκαετία του 1990 και έπρεπε να τρέξεις να το προλάβεις, γιατί, αν σταματούσε, δεν θα ήξερες ποιος καλούσε και γιατί. Τώρα πια μπορείς να κάνεις pause και στο ζωντανό πρόγραμμα της συνδρομητικής τηλεόρασης, αν και το κινητό είναι δίπλα σου και για τους περισσότερους προέκταση του χεριού τους.
Κάπως έτσι λειτουργεί λοιπόν το pause και στη ζωή μας.
Κάπως έτσι λειτουργεί λοιπόν το pause και στη ζωή μας. Πολλές φορές έχουμε την ανάγκη να πατήσουμε pause και να πάρουμε βαθιές ανάσες ή αναγκαζόμαστε να πατήσουμε pause γιατί τα γεγονότα συμβαίνουν χωρίς να τα αποφασίσουμε εμείς.
Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστούμε τον χρόνο που είμαστε σε pause. Το pause λειτουργεί συνήθως ως «από μηχανής θεός».
Το θέμα δεν είναι όμως αν πατάμε το pause, πότε το πατάμε και γιατί το πατάμε. Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστούμε τον χρόνο που είμαστε σε pause. Το pause λειτουργεί συνήθως ως «από μηχανής θεός» για να εξυπηρετήσει μια δεδομένη συνθήκη. Αυτό σημαίνει ότι μας δίνεται η ευκαιρία τις περισσότερες φορές να ανασυνταχθούμε μέσα από το pause. Να πάρουμε τον χρόνο που χρειάζεται και να ολοκληρώσουμε όλα όσα πρέπει ή να αποδεχτούμε τετελεσμένα δεδομένα και να αποφασίσουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας πατώντας ξανά το play.
Το anamnesia the blog τους τελευταίους μήνες πάτησε το pause. Πήρε βαθιές ανάσες, ανασυγκροτήθηκε αλλά επανέρχεται δυναμικά. Αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του στις λέξεις, τα ταξίδια και τη μουσική πατώντας ξανά το play.
Πατώντας το play ξανά λοιπόν και βαδίζοντας στη νέα χρονιά προτείνω να χαμογελάμε περισσότερο, να αγκαλιαζόμαστε και να φιλάμε πιο πολύ γιατί μας το στέρησε αρκετά η πανδημία∙ να αγαπάμε, να είμαστε ευγνώμονες, να αποκτήσουμε λίγη περισσότερη ενσυνείδηση και ενσυναίσθηση. Να θυμόμαστε ότι τίποτα δεν είναι για πάντα και όλα είναι ρευστά και ανατρέψιμα. Να δεχόμαστε τις ήττες και τις απώλειες και να γιορτάζουμε τη ζωή.
Αποχαιρετώντας την προηγούμενη χρονιά και καλωσορίζοντας το 2023, η μοναδική ευχή μου είναι να ζήσουμε τις ευχές μας και, αν χρειαστεί να πατάμε μερικές φορές το pause, η ουσία είναι να επανερχόμαστε σύντομα στο play.
Αποχαιρετώντας την προηγούμενη χρονιά και καλωσορίζοντας το 2023, η μοναδική ευχή μου είναι να ζήσουμε τις ευχές μας και, αν χρειαστεί να πατάμε μερικές φορές το pause, η ουσία είναι να επανερχόμαστε σύντομα στο play.
ΥΓ Το editorial Ιανουαρίου το αφιερώνω στον Chris Mylonas με την ευχή να παραμείνει skies wanderer και να πατήσει ξανά το play.
Φωτογραφία της Ελένης Ιωαννίδου, Λευκωσία 2022.
