Οι τελευταίοι δύο μήνες μου δίνουν την αίσθηση ότι σε αυτό το νησί μπορείς να ζήσεις και τις τέσσερις εποχές σε ένα μόνο 24ωρο. Οι εναλλαγές της θερμοκρασίας θυμίζουν καρδιογράφημα, οι άνεμοι ξεκινούν να πνέουν σε ανύποπτο χρόνο μανιασμένα, η βροχή ξεκινά τη μέρα που εσύ αποφάσισες ότι η εσπαντρίγια είναι το κατάλληλο υπόδημα για την εποχή και φυσικά η σκόνη μας επισκέπτεται συχνά πυκνά, πνίγοντάς μας κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Δεν θα μιλήσω όμως για την κλιματική αλλαγή, αν και είναι ένα θέμα ευρείας κατανάλωσης τελευταίως. Όχι γιατί δεν με αφορά ως ενεργό πολίτη, αλλά η πιο πάνω εισαγωγή γράφτηκε, γιατί αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ο κόσμος γύρω μου τρελαίνεται, όπως ακριβώς και ο καιρός.
ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΜΑ ΕΥΡΕΙΑΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΣ. ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΑ ΩΣ ΕΝΕΡΓΟ ΠΟΛΙΤΗ, ΑΛΛΑ Η ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΓΡΑΦΤΗΚΕ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΥΡΩ ΜΟΥ ΤΡΕΛΑΙΝΕΤΑΙ, ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ.
Η ασυνέπεια, η αγένεια, ο εκνευρισμός, η καχυποψία, το παρασκήνιο και οι εμμονές έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, με φόντο τον πόλεμο, την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων, την επικείμενη οικονομική και ενεργειακή κρίση, τις κλιματικές αλλαγές και τη σκόνη, αποτυπώνεται στα πρόσωπα και τη συμπεριφορά πολλών. Πιστεύω πως όλα μπορώ να τα κατανοήσω ως ένα βαθμό. Εκτός από ένα. Τη μιζέρια.
Η μιζέρια μου θυμίζει τις μέρες που ξυπνώ και η σκόνη είναι απλωμένη παντού και δε με αφήνει να δω καθαρά τον ορίζοντα. Οι άνθρωποι που αποφασίζουν ότι έχουν ημερομηνία λήξης με κάνουν να φταρνίζομαι όπως την ενοχλητική σκόνη. Οι άνθρωποι που έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους χωρίς ελπίδα και προεξοφλούν καταστάσεις χωρίς τη διάθεση να κινήσουν έστω λίγο τα νήματα, μου προκαλούν δύσπνοια.
Έμαθα από πολύ νωρίς ότι αν το μυαλό ταξιδεύει μπορώ ν’ αντέξω όλες τις δύσκολες καταστάσεις. Μου το δίδαξε ο Χρόνης Μίσσιος, όταν αυτός για να αντέξει την εξορία, το ξύλο και τα βασανιστήρια, έβαζε το μυαλό του να ταξιδεύει. Έσπαζε έτσι τους τοίχους της φυλακής του.
ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ ΟΤΙ ΑΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΜΟΥ ΤΟ ΕΜΑΘΕ Ο ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ, ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ, ΤΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ, ΕΒΑΖΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ. ΕΣΠΑΖΕ ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΟΥ.
Τα όνειρα είναι κινητήριος δύναμη για τη ζωή μας. Το μυαλό μας έχει αυτή τη δύναμη. Να φεύγει. Να ταξιδεύει. Να ονειρεύεται. Τα όνειρα μας δίνουν δύναμη να αντέξουμε, ζέστη, κρύο, βροχή, ανέμους και σκόνη. Μετά τη βροχή βγαίνει ο ήλιος, μετά τον άνεμο επικρατεί νηνεμία, μετά το κρύο ζεσταίνει ο καιρός και η σκόνη κάποια στιγμή θα μειωθεί αισθητά, όσο κι αν μας πνίγει κάποιες μέρες.
Εμείς εκείνη τη στιγμή πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Όταν μειωθεί η σκόνη και πλησιάσουμε αυτά που ονειρευόμαστε μπορούμε να σπάσουμε τα όρια μας, να τολμήσουμε, να αλλάξουμε, να κλείσουμε κύκλους και να ανοίξουμε καινούριους. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για να αναποδογυρίσεις το υφιστάμενο σύμπαν και να βρεθείς πρωταγωνιστής σε όλα όσα ονειρεύτηκες.
Το anamnesia.the.blog έκλεισε τον περασμένο Μάιο ένα χρόνο ζωής. Αν με ρωτούσε κανείς τι σημαίνει για μένα το μπλογκ, θα έλεγα ότι είναι το δικό μου getaway, το δικό μου προσωπικό dream on, για όλα όσα μοιράζομαι μαζί σας. Αντίστοιχα είμαι σίγουρη ότι τόσο ο Κρις όσο και ο Αιεθαλής συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις, βαδίζουν στα ίδια μονοπάτια μαζί μου και τους ευχαριστώ γι’ αυτό!
Ένα ευχαριστώ όμως, οφείλω και σ’ εσάς. Η αλληλεπίδρασή σας με το μπλογκ είναι πολύτιμη. Ίσως και να βγάλω μια πετυχημένη selfie επιτέλους με το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου κάθε φορά που λαμβάνω μηνύματα και σχόλια από εσάς!
ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΜΩΣ, ΟΦΕΙΛΩ ΚΑΙ Σ’ ΕΣΑΣ. Η ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ. ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΜΙΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ SELFIE ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΠΟΥ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΩ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΕΣΑΣ!
Dream on Anamnesiacs! Χωρίς ημερομηνία λήξης. Έτοιμοι για ανατροπές. Τα καλύτερα μας περιμένουν στη γωνία.
ΥΓ: «Η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει το όνειρο. Γιατί να μην μπορεί και το όνειρο να καταστρέψει την πραγματικότητα;» George Moore, 1852-1933, Ιρλανδός συγγραφέας
Φωτογραφία: Λήψη της Ελένης Ιωαννίδου, Λεμεσός, Μάιος 2022
