Η είδηση του θανάτου του Mathew Perry με βρήκε μια περίεργη Κυριακή στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση. Όχι, δεν έβλεπα «Φιλαράκια» εκείνη την ώρα. Ούτε μπορώ να δηλώσω φανατική και σίγουρα δεν μπορώ να απαντήσω σε trivia για την πολύ πετυχημένη σειρά της δεκαετίας του 1990. Σίγουρα όμως ήξερα τον «Τσάντλερ». Τότε δεν είχαμε Netflix, ούτε συνδρομητική, αλλά ούτε και διαδίκτυο και περιμέναμε να δούμε τα επεισόδια από την κρατική τηλεόραση.
Ήταν αυτή η μοναδική παρέα στην οποία όλοι θέλαμε λίγο πολύ να ανήκουμε.
Ήταν αυτή η μοναδική παρέα στην οποία όλοι θέλαμε λίγο πολύ να ανήκουμε. Οι πετυχημένοι χαρακτήρες, οι φοβερές ατάκες, και τα απίστευτα περιστατικά μας έκαναν όλους να νομίζουμε ότι εκεί, σε μια πολυκατοικία στη Νέα Υόρκη, συμβαίνει κάτι μαγικό.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις σήμερα είναι πολύ δύσκολες. Οι φιλίες δοκιμάζονται πολύ συχνά και ο τρόπος ζωής μας δεν αφήνει το τεράστιο «εγώ» να επενδύσει σε ανθρώπινες σχέσεις εύκολα. Αν το καταφέρουμε καμιά φορά και αποδειχθεί ότι όλα ήταν κάστρα στην άμμο, η απογοήτευση είναι κάτι παραπάνω από ισοπεδωτική.
Σκέφτομαι πολλές φορές ότι οι φίλοι που κάναμε πριν από χρόνια κρατάνε πολύ περισσότερο από αυτούς που μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας κατά διαστήματα και το I’ll be there for you θέλει τελικά τσαγανό και πολλή αγάπη που δεν υπάρχει τελευταίως σε απόθεμα. Άλλες φορές πάλι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μας μένουν με έναν πολύ όμορφο τρόπο και συνοδεύουν τις στιγμές μας με μια πολύτιμη φιλία που δεν έχει κρυμμένη ατζέντα.
Η φιλία δεν είναι τίποτα φανταχτερό. Δεν συνοδεύεται από δηλώσεις και δεν εκφράζεται με αναρτήσεις «νιώθει ότι τον/την αγαπούν» και αλλεπάλληλα τσουγκρίσματα ποτηριών.
Η φιλία έχει να κάνει κυρίως με την ειλικρίνεια και την άνεση να μοιράζεσαι, με την ψυχή σου ανοικτή χωρίς αναστολές.
Η φιλία έχει να κάνει κυρίως με την ειλικρίνεια και την άνεση να μοιράζεσαι, με την ψυχή σου ανοικτή χωρίς αναστολές. Να μιλάς με τον φίλο μετά από μήνες και να μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Να μπορείς να τον συγχωρέσεις αν κάνει λάθος και να τον σηκώνεις αν πέφτει χαμηλά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να πέσεις και εσύ μαζί του.
Ο θάνατος του τηλεοπτικού Τσάντλερ ήρθε σε μια στιγμή που όλα παραπαίουν και είναι αμφίβολα. Ο καναπές που βολεύονταν τα φιλαράκια μπροστά στο σιντριβάνι έχει στιγματίσει μια εποχή στην οποία η αθωότητα ακόμα υπήρχε, σε εμάς τουλάχιστον, στα παιδιά της δεκαετίας του 1990.
Μαζί με τον Τσάντλερ νιώθω ότι πέθανε και αυτή η αθωότητα που πίστευε στο I’ll be there for you cause you are there for me too.
Μαζί με τον Τσάντλερ νιώθω ότι πέθανε και αυτή η αθωότητα που πίστευε στο I’ll be there for you cause you are there for me too. Αυτή η αθωότητα που δεν άφηνε ανείπωτα να αιωρούνται σε απροσδιόριστες στιγμές.
Δεν ηθικολογώ αγαπημένοι μου AnAmnesiacs… Πιο πολύ μιλάω στον εαυτό μου με αυτό το editorial.
Φωτογραφία της Ιλάριας Λάρκου, Lady’s Mile, Λεμεσός, Ιούλιος 2023.
