Έχω την έντονη πεποίθηση ότι η σημασία και η σπουδαιότητα που έχει η Μουσική για τον άνθρωπο, την καθιστά πλέον διαχρονική αξία.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, η Μουσική ως αξία, έχει την ικανότητα να μας συνδέει με πρόσωπα και καταστάσεις.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, η Μουσική ως αξία, έχει την ικανότητα να μας συνδέει με πρόσωπα και καταστάσεις.Ο κάθε εναρκτήριος ήχος, η κάθε πρώτη νότα και η εξέλιξη ενός αγαπημένου τραγουδιού μας παραπέμπει σε στιγμές. Στιγμές που μας συνοδεύουν για μια Ζωή. Στιγμές οι οποίες στη μνήμη μας δημιουργούν, στις πλείστες των περιπτώσεων, θετικά συναισθήματα και παραπέμπουν σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους της ζωής μας, όπου η ανάμνησή μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα Μουσικό κομμάτι.
Κάθε σημαντική στιγμή της ζωής μου σημαδεύτηκε από τη μουσική των Queen, Slade, Sweet, The Who, Led Zeppelin, David Bowie, Genesis, Rolling Stones, Bruce Springsteen, Peter Gabriel, Madonna, Whitney Houston, Elvis, Frank Sinatra, REO Speed wagon, Rush, Journey, Talking Heads, The Clash, Guns and Roses, Police, Van Halen, Pink Floyd, AC/DC, Beatles. Όλοι οι πιο πάνω με τους αυθεντικούς τους ήχους και ρυθμούς κρατούν τις αναμνήσεις μου δυνατές!
Έτσι και εγώ παρόλο που παρακολουθώ με ζήλο και πραγματικό ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο χώρο της Μουσικής, γενικώς αλλά και στον ευρύτερο χώρο της ΡΟΚ, βρίσκω πολλές φορές τον εαυτό μου «κολλημένο» με συγκεκριμένα Συγκροτήματα, Τραγουδιστές και χρονικές περιόδους.
Έτσι και εγώ παρόλο που παρακολουθώ με ζήλο και πραγματικό ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο χώρο της Μουσικής, γενικώς αλλά και στον ευρύτερο χώρο της ΡΟΚ, βρίσκω πολλές φορές τον εαυτό μου «κολλημένο» με συγκεκριμένα Συγκροτήματα, Τραγουδιστές και χρονικές περιόδους. Δεν έχω αμφιβολία πως οι δεκαετίες του 1970, 1960 και 1980, με αυτή τη σειρά, όσον αφορά την ποιότητα των στίχων και τη μελωδία, υπερέχουν όλων των υπολοίπων Δεκαετιών. Αν κάποιος το ψάξει και ζητήσει την άποψη των επαϊόντων θα καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα μαζί μου. Για του λόγου το αληθές, μπορεί να ανατρέξει στα καλύτερα 500 Άλμπουμ όλων των Εποχών, όπως τα απαριθμεί το έγκριτο περιοδικό ROLLING STONE και θα αντιληφθεί ακριβώς αυτό που αναφέρω πιο πάνω για τις συγκεκριμένες δεκαετίες.
Τώρα γιατί σας αραδιάζω αυτές τις σκέψεις; Μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι αδυνατώ να εκτιμήσω τη Μουσική που επικρατεί τώρα στα ερτζιανά και δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω το ένα τραγούδι από το άλλο.
Τώρα γιατί σας αραδιάζω αυτές τις σκέψεις; Μάλλον έχει να κάνει με το γεγονός ότι αδυνατώ να εκτιμήσω τη Μουσική που επικρατεί τώρα στα ερτζιανά και δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω το ένα τραγούδι από το άλλο, αφού όλα μου ακούγονται τα ίδια και απουσιάζει, θα τολμήσω να πω, η ψυχή και ο ενθουσιασμός από αυτά που θεωρούνται σήμερα hits και σπουδαία κομμάτια στο είδος τους. Αδυνατώ, επίσης, να αναγνωρίσω κατά 80-90% αυτούς που βραβεύονται στα Grammy Awards και δυσκολεύομαι να βρω μια αντικειμενική εξήγηση για την απήχηση που έχουν στη νεολαία και στο γιατί να αρέσουν πραγματικά στο ευρύ κοινό.
Δεν υπάρχουν πλέον τα Super Bands ούτε εντοπίζεις πραγματικές Ντίβες ή Φοβερούς και Τρανούς Τραγουδιστές που μεσουρανούν στο Μουσικό στερέωμα. Η Μαγκιά της Ροκ Μπάντας, ο Τσαμπουκάς του Ροκ Τραγουδιστή/ Κιθαρίστα/Ντράμερ και η ευαίσθητη αλλά συνάμα ξεχωριστή παρουσία μιας Ντίβας, έχουν όλα αντικατασταθεί, κατά την άποψή μου, από ένα πλαδαρό, άοσμο, ασπόνδυλο κυρίαρχο μουσικό ήχο που δεν έχει τίποτα να προσφέρει συναισθηματικά στον ακροατή.
Έχουν όλα αντικατασταθεί, κατά την άποψή μου, από ένα πλαδαρό, άοσμο, ασπόνδυλο κυρίαρχο μουσικό ήχο που δεν έχει τίποτα να προσφέρει συναισθηματικά στον ακροατή.
Για να εξηγηθώ, υπάρχει δημιουργικότητα και ένταση, αν την αναζητήσεις εκεί έξω στο Χώρο, μπορείς ακόμη να βρεις αμυδρά τη διαχρονική αξία της Μουσικής, αλλά όσο προχωράμε, τόσο πιο δύσκολο γίνεται το έργο μας, για να την εντοπίσουμε και να την εκτιμήσουμε. Εμείς όμως, ως Πολεμιστές της Αλήθειας και Αειθαλείς ρόκερ, θα συνεχίσουμε την προσπάθεια μας.
After all we will do it our Way!))
ΥΓ: Αν αναρωτιέστε για την φωτογραφία… Κάπως έτσι αισθάνομαι όταν ακούω τα σημερινά mainstream hits.
