Δύσκολοι Καιροί για Travel Bloggers…
Το φετινό καλοκαίρι του 2021 κυλάει για όλους μας πολύ περίεργα, με αναπάντεχες καταστροφές, πρωτόγνωρες πυρκαγιές και περιβαλλοντικούς ολέθρους, που τουλάχιστον εμένα, σε προσωπικό επίπεδο, μ’ έχουν επηρεάσει πολύ έντονα, σίγουρα πολύ αρνητικά. Θα έλεγε κανείς πως αυτό το καλοκαίρι μοιάζει να είναι ακόμα χειρότερο κι από αυτό του 2020, στη διάρκεια του οποίου όλοι μας λίγο-πολύ ήμασταν μουδιασμένοι από όσα συνέβαιναν με την έλευση του νεοφερμένου τότε κορωνοϊού και τα πρώτα lockdown.
Πολλά σχέδια άλλαξαν, μακρινά ταξίδια, προγραμματισμένα πολύ καιρό πριν, ματαιώθηκαν, άλλες εξορμήσεις πιο κοντινές επαναπρογραμματίστηκαν. Η αλήθεια είναι πως κατόρθωσα να κάνω αρκετά ταξίδια, εν μέσω πανδημίας και για τα οποία, αισίως, αργά ή γρήγορα θα διαβάσεις κάποια πράγματα και θα δεις όμορφες εικόνες μέσα από το AnAmnesia. Και θέλω να σου πω ότι κυρίως τα διεθνή αεροπορικά ταξίδια έχουν πλέον δυσκολέψει, με πολλές προϋποθέσεις, πολλούς ελέγχους, πολλή γραφειοκρατία και πολλούς αστερίσκους.
Όχι ότι προσπαθώ να στο παίξω κανένας ήρωας του γλυκού νερού, επειδή κατάφερα να ταξιδέψω κάτω από τις παρούσες αντίξοες συνθήκες. Οι αυθεντικοί και σπουδαίοι ήρωες του καιρού μας είναι (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι) όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, επαγγελματίες πυροσβέστες ή απλοί εθελοντές που παλεύουν νυχθημερόν για να σώσουν ανθρώπινες ψυχές, περιουσίες και κόπους μιας ζωής και απροστάτευτα ζωντανά που βρέθηκαν αντιμέτωπα με την αδιαφορία, την ολιγωρία και τη διαχρονική οικολογική ασυνειδησία.
Ήθελα να σου εξομολογηθώ, λοιπόν, ότι ευρισκόμενος μακριά από την πύρινη λαίλαπα, ένιωθα για πρώτη φορά τόσο αδύναμος και κοινωνικά ανήμπορος να σταθώ πλάι στους συνανθρώπους μου. Όπως έγραψα και στο προσφιλές μου Μέσο Κοινωνικης Δικτύωσης, το Instagram, ένιωσα την ανάγκη ν’ ανάψω ένα κεράκι στην Παναγία, μιας που έτυχε να βρίσκομαι στο νησί της Τήνου και σίγουρα ήταν το ελάχιστο που μπόρεσα να κάνω.
Για την Τήνο θα σου γράψω, λοιπόν…Ωστόσο, θα διαβάσεις και θα δεις εικόνες από μια Τήνο διαφορετική…Ένα κυκλαδονήσι, παρεξηγημένο από πολλούς λόγω του έντονα συνυφασμένου χαρακτήρα της με το θρησκευτικό στοιχείο και το σήμα κατατεθέν του νησιού εδώ και πολλές δεκαετίες, την Παναγία Ευαγγελίστρια. Σιγά σιγά όμως αρχίζει και αναδεικνύεται και μια άλλη πλευρά του νησιού, αυτή του απαράμιλλα άγριου ορεινού τοπίου με τους ξεχωριστούς οικισμούς, αλλά και της πλούσιας καλλιτεχνικής παράδοσης, που μοιάζει να είναι στο DNA των Τηνίων.
eAt… αυθεντική κυκλαδίτικη κουζίνα
Φτάνοντας στο νησί και έχοντας ακούσει τα καλύτερα για την κουζίνα του, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από το να απολαύσω γεύσεις αγνές, με έντονο το τοπικό στοιχείο και σίγουρα δεν απογοητεύτηκα. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως ήμουν αρκετά διαβασμένος, οπότε είχα να επιλέξω ανάμεσα στα καλύτερα και θα σου πω ότι το value for money για κυκλαδονήσι, καταμεσής του Αυγούστου, είναι άξιο αναφοράς.
Η ατυχία είναι πως δεν κατόρθωσα να επισκεφτώ τον «Ντίνο» στον Όρμο Καρδιανής (ή ορμος Γιαννάκη για τους ντόπιους), μια ταβέρνα ξακουστή για την ξεχωριστή της κουζίνα και το υπέροχο ηλιοβασίλεμα…Οπότε, αν θέλεις να μην την πατήσεις κι εσύ όπως εγώ, κάνε κράτηση από νωρίς (ένα δεκαήμερο νωρίτερα, αν μιλάμε για Αύγουστο) και φρόντισε να μου πεις τις εντυπώσεις σου.
(Ταβέρνα «ο Ντίνος», Όρμος Γιαννάκη, Καρδιανή Τήνου, τηλ. 22830-31673)
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά από την Καρδιανή, στα περίφημα Υστέρνια της Τήνου, ψηλά στο βουνό και με θέα το Αιγαίο Πέλαγος και το νησί της Σύρου, σε προκαλώ να πας και ν’ απολαύσεις το ειδυλλιακό τοπίο και το ηλιοβασίλεμα από την «Έξω Μεριά». Ομολογώ πως τόσο η θέση της Έξω Μεριάς, όσο και η αρχιτεκτονική του χώρου και φυσικά τα υπέροχα φαγητά και τα κοκτέιλ τους με πέρασαν σε άλλη διάσταση. Με το χέρι στην καρδιά σου λέω πως είναι ένας από τους πιο μαγευτικούς χώρους που έχω επισκεφθεί στις Κυκλάδες. Θα με θυμηθείς την ώρα που θα δύει ο ήλιος κι εσύ θα γευτείςτο Aperol σου, ακούγοντας τις ατμοσφαιρικές μουσικές που δένουν αρμονικά με το άγριο κυκλαδίτικο τοπίο.
(«Έξω Μεριά», Υστέρνια Τήνου, τηλ. 22830-31552)
Στον Πύργο, ίσως το αγαπημένο μου χωριό της Τήνου, οι επιλογές για φαγητό είναι πάμπολλες…Σίγουρα όμως έχω να σου προτείνω να ψάξεις να βρεις την κεντρική πλατεία και εκεί κάτω από τον πλάτανο ν’ απολαύσεις τον καφέ σου με γλυκό του κουταλιού ή υποβρύχιο…μην φοβάσαι, δεν έχω μπερδευτεί. Δεν είσαι ούτε κάπου στα Ζαγοροχώρια, ούτε στο Πήλιο. Κι όμως, στις ορεινές Κυκλάδες μπορείς να ζήσεις κι αυτό το σκηνικό… Κι αν είσαι μερακλής και βρεθείς στο καφενείο «Κεντρικόν», ζήτησε να σου φέρουν το ονειρεμένο γαλακτομπούρεκό τους. Οκ, δεν είναι σαν του Γαλυφιανάκη στη Θεσσαλονίκη, αλλά σίγουρα είναι το πιο γευστικό που έχω δοκιμάσει σε νησί…
(«Το Κεντρικόν», Πύργος Τήνου, τηλ. 22830-31670)
Στη Χώρα της Τήνου (η οποία, θα στο ομολογήσω, δεν είναι κι από τις αγαπημένες μου στις Κυκλάδες) έχει, όπως άλλωστε θα περίμενε κανείς, αρκετές επιλογές. Ποιοτικές ή λιγότερο, εσύ θα το κρίνεις, δοκιμάζοντας. Εγώ, πάντως, θα σου προτείνω τον Ταρσανά που βρίσκεται στην Ανατολική άκρη του μικρού λιμανιού. Θα περπατήσεις αρκετά για να το βρεις, αλλά η διαδρομή είναι ευχάριστη, πλάι στα ψαροκάικα και το πολύβουο παραλιακό μέτωπο της Χώρας. Και σίγουρα μόλις φτάσεις εκεί, τόσο το σκηνικό με την άπλετη θέα προς την Τήνο, όσο και οι πειραγμένες γεύσεις ψαρικών και θαλασσινών, θα σε ανταμείψουν.
(«Ταρσανάς», Καζανόβα 5, Χώρα Τήνου, τηλ. 22830-24667)
Για το τέλος σου άφησα αυτό που εγώ ονομάζω το απόλυτο σκηνικό ελληνικού καλοκαιριού. Ξύλινες καρέκλες και τραπεζάκια ακριβώς πλάι στο κύμα, γαλαζοπράσινα νερά, βαρκούλες να λικνίζονται στον ρυθμό του αυγουστιάτικου μελτεμιού, ολόφρεσκο ψαράκι από τη μηχανότρατα και παγωμένο ουζάκι…Ξέρω πως ακούγομαι γραφικός, γιατί ίσως σου μοιάζει εξιδανικευμένη αυτή η εικόνα, αλλά, πίστεψέ με, η κυρία Μαρίνα στον Πάνορμο έχει στήσει αυτό το σκηνικό και είναι πέρα για πέρα αληθινό…tip για σένα που είσαι πολύ εκλεκτικός και την θες την αστακομακαρονάδα σου πλάι στο κύμα, παράγγειλέ την από πριν, γιατί είναι λίγο ζόρικο το ψάρεμα του αστακού αυγουστιάτικα στις Κυκλάδες. Τα μπαρμπούνια, το καλαμάρι και οι γαρίδες πάντως είναι τόσο φρέσκα που δεν θα τα χορταίνεις…
(Ταβέρνα «Μαρίνα», Πάνορμος Τήνου, τηλ. 22830-31314)
Play… Oρεινή Mαγεία και παρά θίν’ αλός Aλτερνατίβα
Ένα από τα πιο κλασικά ερωτήματα που μπορεί να σου θέσει κάποιος όταν επιστρέφεις από διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί είναι «πόσες μέρες χρειάζεσαι για να γυρίσεις το νησί;» Θα σου απαντήσω, λοιπόν, ευθέως· για την Τήνο χρειάζεσαι πολλές μέρες. Όχι απαραίτητα επειδή είναι μεγάλο νησί. Κυρίως όμως επειδή έχει πολλούς και όμορφους ορεινούς οικισμούς, αλλά και ξεχωριστές παραλίες, επιβεβαιώνοντας τον κανόνα που ισχύει για τις πολυαγαπημένες μου Κυκλάδες.
Δύο είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ξεκάθαρα την ορεινή Τήνο· η μαρμαροτεχνία και οι περιστερ(ι)ώνες. Και τα δυο σχετίζονται άμεσα με την παράδοση του νησιού. Θα το διαπιστώσεις από την πρώτη κιόλας μέρα, σχεδόν αβίαστα.
Σε ό,τι αφορά τους περιστερ(ι)ώνες, αυτοί ανάγουν την καταγωγή τους στην περίοδο της Ενετοκρατίας. Πρόκειται για αληθινά κομψοτεχνήματα που σίγουρα θα σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό, λόγω της ξεχωριστής αρχιτεκτονικής τους, αλλά και λόγω του πλήθους τους (υπολογίζεται πως υπάρχουν γύρω στους χίλιους σε ολόκληρο το νησί)! Θα τους συναντήσεις σχεδόν παντού και σίγουρα θα θελήσεις να τους απαθανατίσεις με τον φακό σου.
Όσο για την τέχνη του μαρμάρου και γενικά για την καλλιτεχνική φύση των κατοίκων του νησιού, δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ. Αρκεί μονάχα να σου αναφέρω πως από την Τήνο κατάγονται ορισμένοι από τους σπουδαιότερους Έλληνες γλύπτες και ζωγράφους που έχουν σημαδέψει την καλλιτεχνική ιστορία του τόπου. Μακρύς ο κατάλογος και απορώ τι παίζει άραγε με το DNA των Τηνίων· Γιαννούλης Χαλεπάς, Νικηφόρος Λύτρας, Νικόλαος Γύζης, Γιάννης Γαΐτης, Λάζαρος Σώχος, Αδελφοί Φυτάλη, Αδελφοί Μαλακατέ. Στο χωριό Πύργος ( ή Πάνορμος, όπως ήταν παλιότερα γνωστό ), στα βόρεια του νησιού, υπάρχουν μάλιστα τρία μουσεία· ένα αποκλειστικά αφιερωμένο στον μεγάλο Έλληνα γλύπτη, Γιαννούλη Χαλεπά, φιλοξενούμενο στην οικεία του καλλιτέχνη, ένα μουσείο μαρμαροτεχνίας και ένα ακόμα που συγκεντρώνει τα έργα των μεγάλων καλλιτεχνών της περιοχής. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι πως σε αυτό το ορεινό χωριό των Κυκλάδων λειτουργεί και μια φημισμένη Σχολή Καλών Τεχνών, επιβεβαιώνοντας τον έντονα καλλιτεχνικό χαρακτήρα του νησιού.
Στον Πύργο, βέβαια, δεν θα πας μονάχα για τα μουσεία, αλλά γιατί, κατά τη δίκη μου ταπεινή άποψη, πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα ορεινά χωριά των Κυκλάδων. Τα σοκάκια του χωριού ( που είναι μάλιστα το μεγαλύτερο της Τήνου ) είναι σχεδόν σίγουρο πως θα σε μαγέψουν. Η καλαισθησία και η διάχυτη χαλαρότητα και ηρεμία που αποπνέουν τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια σε συνδυασμό με το πανταχού παρόν μάρμαρο που ντύνει όμορφα προσόψεις κτηρίων αλλά και ολόκληρη την κεντρική πλατεία του χωριού, θα σε κάνουν σίγουρα να θες να επιστρέφεις ξανά και ξανά. Μην φύγεις πάντως από τον Πύργο, αν δεν πιεις ελληνικό καφέ με γλυκό του κουταλιού ή βανίλια υποβρύχιο κάτω από τον τεράστιο πλάτανο, στην μαρμαροντυμένη πλατεία που Πύργου.
Το έτερο αγαπημένο μου χωριουδάκι της Τήνου είναι τα Υστέρνια. Το χωριό αυτό χαρακτηρίζεται από μια απόλυτη γαλήνη και ηρεμία…κρύβει όμως και μια ξεχωριστή ενέργεια…μια δύναμη που μπορεί να σε βοηθήσει ν’ αδειάσεις το μυαλό και την ψυχή από ό,τι μαύρο κρύβεται μέσα σου και να σε κάνει να θελήσεις να ξαναγεννηθείς… Ατενίζοντας από ψηλά το απέραντο γαλάζιο και αισθανόμενος πάνω στο σώμα σου το απαλό αιγαιοπελαγίτικο αεράκι, θα εκτιμήσεις την αξία της απλότητας και της γήινης ομορφιάς.
Ξέρω πως εσύ που έχεις πάει Τήνο και λάτρεψες την Καρδιανή, το χωριό Βώλαξ ή ακόμα και το μοναστήρι των Ουρσουλίνων, θα μου κρατάς μούτρα που δεν σου γράφω και γι’ αυτά, αλλά αφενός, πιθανόν να στα κρατάω για ένα επόμενο αφιέρωμα, αφετέρου, ενίοτε έχουμε και μικρές αδυναμίες και προτιμήσεις.
Τις παραλίες του νησιού στις άφησα τελευταίες, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν με τρέλαναν. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ πως είναι μέτριες. Άλλωστε, ως ο απόλυτος φαν των ελληνικών θαλασσών, θα σου πω ξεκάθαρα πως, όπου κι αν πας στο Αιγαίο και το Ιόνιο, οι παραλίες είναι απλά κορυφαίες. Απλώς η Τήνος με μάγεψε για άλλους λόγους και φαντάζομαι το κατάλαβες.
Αν θες όμως από μένα να σου προτείνω τρεις αγαπημένους τόπους πάνω στη νησί, για να απλώσεις το κορμί σου κάτω από τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο (sic), τότε σίγουρα θα πρέπει να επιλέξεις τα Καλύβια, την Κολυμπήθρα (Μικρή, Μεγάλη και Άκρη) και τη Ρόχαρη. Και οι τρεις αυτές παραλίες έχουν το κλασικό μοτίβο των αγαπημένων γαλαζοπράσινων νερών του Αιγαίου, με ανεπιτήδευτα όμορφα beach bars πάνω στην παραλία, που παραπέμπουν σε μια πιο bohemian ή hippie like αισθητική. Θα περιμένω και τις δικές σου εντυπώσεις.
Stay… Τήνος η ανερχόμενη
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως δεν πρόκειται να σε παραμυθιάσω…Σε επίπεδο καταλυμάτων, η Τήνος θέλει πολύ δουλειά ακόμα για να φτάσει την ποιότητα παροχής υπηρεσιών, συγκρινόμενη με άλλα κυκλαδονήσια. Έχει αρχίσει όμως και γίνεται σοβαρή δουλίτσα και σίγουρα το κόστος διαμονής θα σε εκπλήξει ευχάριστα, ιδιαίτερα αν αποφύγεις τον Αύγουστο και κινηθείς σε πιο safe μήνες.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά καταλύματα του νησιού, στο οποίο έχει γίνει η δουλίτσα που σου’ λεγα λίγο παραπάνω, είναι χωρίς αμφιβολία το Aeolis Tinos Suites. Πρόκειται για ένα ξεχωριστό συγκρότημα από σουίτες και βίλες, μέσα σε 30 στρέμματα ελαιώνων και αμπελώνων στην περιοχή Τριαντάρου, βόρεια της Χώρας του νησιού. Η πανοραμική θέα προς το Αιγαίο Πέλαγος είναι μοναδική, η αρχιτεκτονική και το interior design προσεγμένα και σίγουρα υψηλής ποιότητας, ενώ αυτό που σίγουρα θα σε κερδίσει είναι το εστιατόριο Zoga που θα το βρεις μέσα στον χώρο του ξενοδοχείου, με θέα που κόβει την ανάσα. Το υπέροχο είναι πως στο συγκεκριμένο εστιατόρια το μενού επιμελείται ο Michelinάτος σεφ Τάσος Μαντής, οπότε μπορείς ν’ αντιληφθείς το επίπεδο υπηρεσιών και παροχών που σε περιμένει.
( Aeolis Tinos Suites, Τριαντάρος Τήνου, τηλ. 22830-29044 )
Αν πάλι είσαι λάτρης του γαλανόλευκου ντεκόρ και της κυκλαδίτικης απλότητας σε τετράστερη εκδοχή, τότε θα πρέπει να κινηθείς προς τον Άγιο Ιωάννη Πόρτο, ανατολικά της Χώρας και να επιλέξεις το Mr & Mrs White Tinos. Αυτό το κατάλυμα διάλεξα για να μείνω το φετινό καλοκαίρι. Στο προτείνω ανεπιφύλακτα αν δεν έχεις πολύ υψηλές απαιτήσεις, τύπου πολυτελούς διαμονής ή εμμονής στη λεπτομέρεια, γιατί μπορεί και ν’ απογοητευτείς. Πρόκειται σίγουρα για μια όμορφη προσθήκη στο τουριστικό προϊόν του νησιού, που δεν έχει καμία σχέση με τον άχρωμο και χωρίς χαρακτήρα των καταλυμάτων του νησιού κατά το παρελθόν. Δυο πράγματα πάντως είναι σίγουρα· ότι το ξενοδοχείο διαθέτει απίστευτα φιλόξενο και εξυπηρετικό προσωπικό και πως ο φωτογράφος που επιμελήθηκε την προβολή του ξενοδοχείου στο διαδίκτυο «έχει κάνει παπάδες».
( Mr & Mrs White Tinos, Άγιος Ιωάννης Τήνου, τηλ. 22830-29057 )
Το τελευταίο από τα τρία καταλύματα που έχω να σου προτείνω για τη διαμονή σου στην Τήνο, είναι περισσότερο διακαής πόθος και για μένα παρά σύσταση, μιας που δεν έχω προσωπική εμπειρία, αλλά το traveler’s instinct μου με προδιαθέτει πολύ θετικά και θα πάρω το ρίσκο να στο αναφέρω και να στο διαφημίσω με κλειστά μάτια. Πρόκειται για το Infinity View Tinos , το οποίο, για κακή μου τύχη, ήταν fully booked για τις ημερομηνίες που παρέμεινα στο νησί. Παρόλ΄ αυτά, ύστερα από μια μικρή έρευνα που έκανα, μοιάζει να είναι το next big thing της Τήνου, οπότε αν βρεθείτε προς εκείνα τα μέρη σύντομα και καταφέρετε να μείνετε στο Infinity θέλω ν’ ακούσω και τις δικές σας εντυπώσεις.
( Infinity View Tinos, Λεωφόρος Σταυρού – Κιονίων, Τήνος, τηλ. 22830-21254 )
LoVe… Ο γιος του φαροφύλακα
Ανέκαθεν με συγκινούσε και με γοήτευε το καθάριο και αγνό βλέμμα των ανθρώπων. Από μικρός πίστευα πως εκείνοι που θέλουν να κρυφτούν και να σε ξεγελάσουν είναι αυτοί που στρέφουν αλλού το βλέμμα τους όταν σου μιλούν…αλλά και το αντίστροφο· οι αληθινοί και ντόμπροι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να σε κοιτούν κατάματα και να σε αφήνουν να διαβάσεις τη σκέψη τους κι αν είσαι κάπως πιο διερευνητικός κι επίμονος, ίσως να σε αφήσουν να διαβάσεις και τα απόκρυφα της ψυχής τους.
Το νοικιασμένο τζιπάκι σταμάτησε μ’ένα απότομο φρενάρισμα στην άκρη του δρόμου, σχεδόν στην αρχή του χωριού, στον Πύργο της Τήνου. Ήταν ενστικτώδης η κίνηση, καθώς η Ελίζα, η τότε σύντροφος μου, είχε πάθος με τις τέχνες και το θεωρούσε σχεδόν ιεροσυλία να μην αποκτήσει ένα μαρμάρινο γλυπτό από κάποιον καλλιτέχνη του φημισμένου για τη μαρμαροτεχνία νησιού.
– Να, εδώ. Σταμάτα, αγάπη μου! Δες! Μαρμαρογλυφείο. Αυτό ακριβώς που έψαχνα.
Μολονότι ήξερα πως θα χάναμε πολύ χρόνο και προείχε μια βόλτα στα όμορφα σοκάκια του ιδιαίτερου ορεινού χωριού, εντούτοις, σταμάτησα γιατί δεν άντεχα τη γκρίνια, που με την αυγουστιάτικη μεσημεριανή ζέστη θα γινόταν ακόμα πιο αφόρητη.
– Θα πάμε, αλλά για λίγο, είπα με έναν δήθεν αυστηρό τόνο στη φωνή, αλλά δεν κατάλαβα για πότε βρέθηκα μέσα στο μαρμαρογλυφείο του κυρίου Μιχαήλ.
Εκεί, λοιπόν, ένιωσα μια απίστευτη έκπληξη όταν διαπίστωσα πως οι δημιουργίες του ανθρώπου που θα συναντούσα σε λίγο να λαξεύει με τόση σπουδή και αγάπη το μάρμαρο ήταν στ’αλήθεια μαγευτικές. Η Ελίζα χάθηκε μέσα στην μικρή και ανεπιτήδευτα όμορφη έκθεση των γλυπτών και των χαρακτικών. Εγώ, προχωρώντας, είδα μια ανθρώπινη φιγούρα, σκυμμένη πάνω από μια μαρμάρινη πλάκα, κρατώντας ένα σφυρί και φορώντας μια μάσκα, σαν αυτές που μετά χρόνια θα φορούσαμε όλοι μας λόγω της πανδημίας. Αρχικά νόμιζα πως δεν μας είχε ακούσει καν και απλώς συνέχιζε τη δουλειά του.
– Καλωσορίσατε, ακούστηκε να λέει ξαφνικά. Και άφησε αμέσως κάτω το εργαλείο που είχε στο χέρι και λάξευε έναν γλυπτό γλάρο, λες και το θεώρησε αγένεια που αμέλησε να μας προϋπαντήσει.
Η Ελίζα συνέχισε να περιεργάζεται τα όμορφα γλυπτά του κυρίου Μιχαήλ, τα φωτογράφιζε, τα βιντεοσκοπούσε. Ήταν σε μια διαρκή αναζήτηση του τέλειου έργου που θα έπαιρνε μαζί της πίσω στο Παρίσι.
– Αγάπη μου, να θυμάσαι πως έχουμε ταξίδι με αεροπλάνο και πως σίγουρα θα βγουν υπέρβαρες οι αποσκευές, αν πάρεις κάτι μεγάλο μαρμάρινο, της φώναξα από μακριά καθώς ήμουν σίγουρος πως θα παρασυρθεί από τη φιλοτεχνία της και ούτε καν θα σκεφτεί το πώς θα κουβαλήσουμε στο αεροπλάνο κάποιο από τα γλυπτά.
Άστην να διαλέξει κι εγώ θα σας το στείλω με courier, μου έγνεψε ο κύριος Μιχάηλ.
Εμένα όμως μ’ενδιέφερε να μάθω πώς αυτός ο άνθρωπος αποφάσισε ν’ασχοληθεί με την τέχνη της γλυπτικής. Ένιωθα σαν ρεπόρτερ που ήθελε να πάρει συνέντευξη από έναν ανερχόμενο καλλιτέχνη. Φορώντας ακόμα τη μάσκα του, σαν να την ξέχασε φορεμένη πάνω του από συνήθεια, ο κύριος Μιχαήλ άρχισε να μου αφηγείται την ιστορία της ζωής του.
Όλα ξεκίνησαν όταν σε ηλικία έξι χρονών έχασε τη μητέρα του και άρχισε να μένει μαζί με τον πατέρα του. Ο πατέρας του κυρίου Μιχαήλ ήταν φαροφύλακας και όπως μου είπε κάθε δυο με τρία χρόνια μετακόμιζαν και σε κάποιο άλλο αιγαιοπελαγίτικο νησί. Ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου και μου μιλούσε μισοδακρυσμένος από συγκίνηση, γιατί βρέθηκε κάποιος που ενδιαφερόταν να μάθει για τη ζωή του, για το παρελθόν του, μεγάλωσε, λοιπόν, μέσα σε φάρους…τις ατέλειωτες μοναχικές ώρες των παιδικών του χρόνων τις περνούσε σκαλίζοντας ξύλα, αλλά και πέτρες και αργότερα κομμάτια από μάρμαρο.
Η μέρα που σημάδεψε τον κύριο Μιχαήλ ήταν όταν ο Τηνιακός παππούς του του μίλησε για τον Γιαννούλη Χαλεπά. Του είχε αφηγηθεί όλη την ιστορία του διάσημου γλύπτη, εξιστορώντας τα δύσκολα χρόνια του ψυχιατρείου και της απόρριψης από τους ίδιους του τους γονείς. Και ενώ μου μιλούσε για τα χρόνια στον φάρο και τον παππού του μου δείχνει δυο έργα του που με συγκλόνισαν. Εμπνευσμένα από τη ζωή του Χαλεπά και την επίδραση που είχαν στη δίκη του ψυχοσύνθεση.
– Να, δες παλικάρι μου, μου είπε. Αυτό εδώ είναι το «Έρεβος» και ακριβώς από πάνω έχω φιλοτεχνήσει το «Δέντρο της Ζωής». Έτσι ήταν η ζωή του Χαλεπά. Κάπως έτσι ήταν και η δίκη μου.
Το καθάριο βλέμμα του κυρίου Μιχαήλ έγινε ξάφνου πιο σκοτεινό. Τα μάτια του βούρκωσαν, αλλά μου έδωσε το χέρι και μου είπε:
– Βλέπεις όμως; Το δέντρο της ζωής το έχω βάλει από πάνω. Γιατί πάντοτε πρέπει να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες ακόμα κι όταν έχουμε βιώσει το βαθύτερο σκοτάδι.
Κατάλαβα πολλά περισσότερα από όσα ήθελε να μου πει και του έγνεψα με συγκατάβαση.
– Αγάπη μου, αποφάσισα τελικά να πάρω αυτόν τον μικρό μαρμάρινο γλάρο. Είναι ελαφρύς και δεν θα έχουμε θέμα με τις βαλίτσες…Και δες τιμή…εκπληκτική δουλειά σε εξαιρετική τιμή.
Ο κύριος Μιχαήλ κατέβασε επιτέλους την ξεχασμένη μάσκα και μας έσκασε ένα διάπλατο χαμόγελο, λέγοντας πως αυτό το έργο του θυμίζει τα χρόνια του φάρου, που παρατηρούσε τους γλάρους να πετούν γύρω από τον βράχο στον Φάρο Αρμενιστή της Μυκόνου. Χαμογέλασα κι εγώ. Το ίδιο και η Ελίζα που είχε κάνει μια επιτυχημένη αγορά.
