Αγαπημένοι μου AnAmnesiacs
Διανύουμε αισίως (;) τον τελευταίο μήνα της Άνοιξης. Σας γράφω και πάλι μετά από πολύ καιρό. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές και οι λέξεις μας κάνουν αντίποινα, επειδή τις αφήνουμε λίγο παραπάνω από όσο πρέπει και θυμώνουν. Αλλά δεν είχα κάτι ουσιαστικό να γράψω για να είμαι ειλικρινής. Χαμένη μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να αφήσω να περάσουν οι Προεδρικές Εκλογές Φεβρουαρίου και πάνω που είπα «τώρα γράφω» έγινε το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Καμία λέξη τότε δεν ήταν αρκετά σημαντική και ουσιαστική.
Το τραγικό αυτό γεγονός μας άφησε όλους μια πικρή γεύση, μια αίσθηση κενού και ας μην γνωρίζαμε κάποιον που βρισκόταν στο τρένο. Πολύ γρήγορα όπως και όλα όσα συμβαίνουν το ξεχάσαμε και αυτό. Επανήλθαμε στα δικά μας σημαντικά. Αλήθεια, πόσο γρήγορα σπρώχνει κάτω από το χαλάκι τη βρωμιά ο άνθρωπος, πόσα ανομολόγητα μένουν εκεί και βράζουν στη ψυχή μας και η τοξικότητα αυξάνεται. Όλοι κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας, ξεχνώντας ότι ανήκουμε σε ένα ευρύτερο σύνολο και ίσως είναι καιρός να επανακτήσουμε κάποιες βασικές αξίες που εμφανώς έχουμε χάσει.
Μιλάω στους μαθητές μου συνέχεια για την Παιδεία και τη σημασία της. Το πόσο καθοριστικό κομμάτι έχει για τη ζωή μας, για την ανάπτυξη της κοινωνίας μας και της προσωπικότητάς μας. Αυτό που ξεχνάω όμως να τους πω είναι ότι χωρίς αγάπη τίποτα δεν μπορείς να πετύχεις.
Πρώτα πρέπει να καταφέρουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, χωρίς να παραβλέπουμε αυτά που πρέπει να βελτιώσουμε. Να αγαπήσουμε όλα όσα έχουμε γύρω μας και να αισθανθούμε αυτή την ευγνωμοσύνη της αγάπης. Μόνο τότε θα επιβιώσουμε. Θα μπορέσουμε να βρούμε ένα όραμα για να κρατηθούμε και να αντισταθούμε. Να μας αντέξει το σκοινί και να ακούσουμε το χειροκρότημα.
Η ζωή μόνο με την αγάπη μπορεί να είναι όμορφη. Με την αγάπη που κρύβεται στις πιο μικρές αλλά μεγάλες πράξεις, αυτές που μπορούν να προσφέρουν γαλήνη στη ψυχή μας. Να συγχωρέσουμε στον εαυτό μας τα λάθη μας. Να δώσουμε δεύτερες ευκαιρίες γιατί ίσως τελικά να αξίζει. Αν κάνουμε αυτό το τηλεφώνημα που δεν βρήκαμε το θάρρος μέχρι τώρα να κάνουμε. Να στείλουμε εκείνο το μήνυμα που γράψαμε αλλά έμεινε στα πρόχειρα. Να τολμήσουμε χωρίς φόβο και να κοιτάξουμε μπροστά.
Τότε, θα μπορέσουμε να δούμε ότι η ευτυχία ίσως και να είναι κρεμασμένη με πολύχρωμα μανταλάκια στον ουρανό, ανάμεσα στα σύννεφα και γεμίζει τις ψυχές μας με ουράνια τόξα. Τότε, στο επόμενο ηλιοβασίλεμα δεν θα έχει σκόνη και εμείς θα είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο φως.
Καλή (υπόλοιπη) Άνοιξη AnAmnesiacs μου!
Φωτογραφία της Ελένης Ιωαννίδου, από την παράσταση “Στην Οδό Φρυνίχου..” που παρουσίασε το LOVE FM, Λεμεσός, Απρίλιος 2023.
