Πριν από λίγες μέρες, η βαφτιστήρα μου η Άννα αποφοίτησε. Δεκαοκτώ χρονών, πήρε το απολυτήριό της περήφανα, μαζί με σημαντικά βραβεία και μ’ έκανε να συγκινηθώ πολύ.
Η Άννα είναι το πρώτο μου βαφτιστήρι. Θυμάμαι ακόμα το τηλεφώνημα της μαμάς της, για να μου ανακοινώσει ότι είναι έγκυος, ενώ σπούδαζα τότε στο Εδιμβούργο. Λίγους μήνες μετά, κάτω από αναπάντεχες συνθήκες, βρέθηκα στο μαιευτήριο να κρατώ το χέρι της μαμάς της και να βιώνω το θαύμα της ζωής, σε ένα καθ’ όλα φυσιολογικό τοκετό, ενώ ήμουν μόλις 23 χρόνων και με τα μυαλά στα κάγκελα!
Λίγους μήνες μετά, κάτω από αναπάντεχες συνθήκες, βρέθηκα στο μαιευτήριο να κρατώ το χέρι της μαμάς της και να βιώνω το θαύμα της ζωής, σε ένα καθ’ όλα φυσιολογικό τοκετό, ενώ ήμουν μόλις 23 χρόνων και με τα μυαλά στα κάγκελα!
Όταν κράτησα την Άννα στα χέρια μου ένιωσα μια απέραντη ευγνωμοσύνη και αγάπη γι’ αυτό το πλάσμα. Συμμετείχα σε όλα, λουσίματα, πάνες, μπιμπερό, πιπίλες και κανακέματα. Και μεγαλώναμε μαζί. Τα συναισθήματά μου για την Άννα κρύβουν μέσα τους όλη την αθωότητα και την αγνότητα της νεαρής εκείνης ηλικίας των είκοσι και κάτι χρονών. Μια αόρατη γραμμή μας ενώνει και ας την έχω χάσει τα τελευταία χρόνια, γιατί έκανα και εγώ οικογένεια και μετακόμισα σ’ άλλη πόλη.
Η αποφοίτησή της, λοιπόν, ήταν η αφορμή γι’ αυτό το κείμενο.
Τα τελευταία 17 χρόνια κάθε Ιούνιο αποχαιρετώ μαθητές και μαθήτριες, παιδιά που ετοιμάζονται να ανοίξουν τα φτερά τους για νέα ταξίδια μακριά από θρανία, βιβλία, βαθμούς, στολές, καθηγητές.
Τα τελευταία 17 χρόνια κάθε Ιούνιο αποχαιρετώ μαθητές και μαθήτριες, παιδιά που ετοιμάζονται να ανοίξουν τα φτερά τους για νέα ταξίδια μακριά από θρανία, βιβλία, βαθμούς, στολές, καθηγητές.
Αυτό που συνήθως βλέπω στα μάτια τους είναι μια αγωνία. Μια αγωνία χαράς και ενθουσιασμού, γιατί τα κατάφεραν και τώρα βαδίζουν σε νέους δρόμους. Αναζητούν πάντα όμως, μια τελευταία συμβουλή, μια διαβεβαίωση ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα και μια αγκαλιά από όμορφα λόγια πριν βγουν από το comfort zone της οικογένειας και του σχολείου.
Θυμάμαι τότε και τη δική μου αποφοίτηση, το 1997 από το Λύκειο Εθνομάρτυρα Κυπριανού στον Στρόβολο. Τις δικές μου αγωνίες και το πώς εξελίχθηκε η ζωή μου. Με ρωτάνε κάποιες φορές οι μαθητές και οι μαθήτριές μου αν θα άλλαζα κάτι, αν θα έπαιρνα διαφορετικές αποφάσεις, αν θα έκανα άλλες επιλογές. Στα 43 μου χρόνια τείνω να πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Παίρνεις πάντα τις αποφάσεις και κάνεις επιλογές αναλόγως των συνθηκών της κάθε στιγμής. Δεν υπάρχουν όμως εγχειρίδια επιτυχίας και εγγυήσεις για το τι θα ακολουθήσει.
Στα 43 μου χρόνια τείνω να πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Παίρνεις πάντα τις αποφάσεις και κάνεις επιλογές αναλόγως των συνθηκών της κάθε στιγμής. Δεν υπάρχουν όμως εγχειρίδια επιτυχίας και εγγυήσεις για το τι θα ακολουθήσει.
Γι’ αυτόν τον λόγο…
Στην Άννα μου εύχομαι η κάθε μέρα της να είναι μοναδική, γεμάτη φως. Να αγαπά τον εαυτό της σαν τον καλύτερό της φίλο, αυτός θα της σταθεί στα δύσκολα και μόνο αυτός θα της δώσει τις πιο σωστές συμβουλές. Η ζωή δεν είναι εύκολη και δεν είναι όλοι οι δρόμοι στρωμένοι με ροδοπέταλα. Είναι όμως όμορφη η ζωή και αξίζει να ζεις συνειδητά την κάθε της στιγμή.
Άννα μου, μην προδιαγράψεις τίποτα, να είσαι έτοιμη για όλα και θα βρεις αυτό που σου αξίζει!
ΥΓ. Το editorial αυτό το αφιερώνω στην Άννα αλλά και σε όλους τους μαθητές και μαθήτριές μου, για όλες εκείνες τις συζητήσεις που κάναμε μαζί, για τις χαλαρές στιγμές που παίξαμε πιάνο και τραγουδήσαμε, για τις άσχετες ερωτήσεις που ήταν πάντοτε σχετικές και για τα φωτεινά τους μάτια και τα αληθινά χαμόγελα.
Φωτογραφία: Η Άννα και η νονά της.
