Πριν μπει καλά καλά ο Ιούνης, το καλοκαίρι έφτασε στο νησί μας με τις «πολύ ψηλές για την εποχή θερμοκρασίες». Και αφού το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εμβολιάστηκε και απόκτησε το πολυπόθητο safepass, ξεχύθηκε στις παραλίες, στα εστιατόρια, στις καφετέριες, στα παιδικά πάρτι γενεθλίων, στους γάμους και στις βαφτίσεις. Καταλάγιασαν επιτέλους οι ατέλειωτες συζητήσεις περί εμβολίων, παρενεργειών, μελλοντικών μεταλλάξεων και γενικότερα οι αναλύσεις και τα viral βίντεο για το αν κολλά στο εμβολιασμένο μπράτσο ο μαγνήτης. Οι περήφανες δηλώσεις για τον τύπο και την επωνυμία του εμβολίου που έβαλε ο καθένας φτάνουν στο τέλος τους και αρχίζει σταδιακά η κοινωνικοποίηση με λίγο περισσότερο θάρρος και διστακτικές αγκαλιές και αγγίγματα. Η τροχαία κίνηση επανήλθε πλήρως στα φυσιολογικά επίπεδα και νομίζω ότι αυτή είναι και η κορυφαία επιβεβαίωση της επαναφοράς στην κανονικότητα.
Οι αρχές του μήνα βρήκαν και μένα στο εμβολιαστικό κέντρο, για τη δεύτερη δόση του δικού μου εισιτηρίου για την ξεχασμένη καθημερινότητα.
Έφτασα ακριβώς στην ώρα μου (όχι μισή ώρα πριν, όπως την πρώτη φορά). Η διαδικασία ήταν τόσο σύντομη που διερωτήθηκα αν τελικά έγινε το εμβόλιο. Κάθησα στην αναμονή των 15 λεπτών ελέγχου πριν την αναχώρηση και έβαλα τα ακουστικά μου επιλέγοντας να ακούσω Eric Clapton, ενώ ένας συμπαθητικός κύριος προσπάθησε να με πείσει να αγοράσω φράουλες σε προσφορά.
Τελικά, δεν μεταλλάχθηκα σε μονόκερο, ούτε σε χελώνα (τουλάχιστον όχι ακόμα) και επιβεβαιώνω, με βαρύ το αίσθημα της ευθύνης, ότι, αν φας μπάμιες πριν το εμβόλιο, δεν πρόκειται να συμβεί απολύτως τίποτα.
Από τον προηγούμενο μήνα θα κρατήσω κάτι που μου είπε η Χριστιάνα. Η Χριστιάνα είναι η «κολλητή» της δεκάχρονης κόρης μου, η οποία κάποια στιγμή που βρισκόταν στο σπίτι μας μου είπε «Ελένη, ξέρεις τι πιστεύω εγώ για τον κορωνοϊό; Ότι έκανε τους ανθρώπους να τσακώνονται περισσότερο.» Είναι απίστευτο το πως φιλτράρουν τα παιδιά τις καταστάσεις και τι «κρατούν» από όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Επίσης θα κρατήσω μια όμορφη συνάντηση με μια παλιά αγαπημένη συμμαθήτρια και φίλη, με την οποία είχαμε χαθεί για χρόνια. Ένα γλυκό απόγευμα του Μάη, στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, καθήσαμε αντικρυστά σε ένα στρογγυλό τραπεζάκι που επιβεβαίωνε ότι η ζωή κάνει κύκλους τελικά. Η κοπέλα αυτή είχε μια φρεσκάδα στο βλέμμα της. Τη φρεσκάδα του ανθρώπου που ξεκινά ξανά τη ζωή του, κυρίως με στόχους προσωπικής ευτυχίας.
Γιατί ποτέ δεν είναι αργά. Γιατί όλοι μπορούμε να ξεκινάμε ξανά και ξανά. Γιατί η αόρατη γραμμή που μας ενώνει με κάποιους ανθρώπους είναι πολύ εύκολο να γίνει ορατή και να την πιάσεις ξανά από την αρχή.
Ενώ λοιπόν οι περισσότεροι από εσάς αρχίσατε ήδη να οργανώνετε τις διακοπές σας, το AnAmnesia ετοιμάζεται να σας κρατήσει συντροφιά όλο το καλοκαίρι όπου κι αν θα βρίσκεστε, με καινούριους προορισμούς από τον Κρις, μουσικές επιλογές και μουσικά ταξίδια από τον Αειθαλή και με τις δικές μου ιστορίες.
Καλό καλοκαίρι AnAmnesiacs!
