H ανακοίνωση ότι ένας μυστηριώδης ιός με προέλευση την Κίνα αποτελούσε πια πανδημία και το αναπάντεχο lockdown που ακολούθησε, τον Μάρτιο του 2020, μου προκάλεσαν αρχικά ανακούφιση. Οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μου ήταν εξαντλητικοί και το αντιμετώπισα ως μια αναγκαστική παύση για ξεκούραση. Βυθίστηκα στον καναπέ και βολεύτηκα στις πιτζάμες, τις φόρμες και τις χοντρές ζακέτες χωρίς καμία διαμαρτυρία.
Δεν οργάνωσα κανένα ντουλάπι (βαριόμουν), δεν φύτεψα, ούτε σκάλισα τον κήπο (ποτέ δεν το έκανα άλλωστε), ούτε επιδόθηκα με μανία σε διαδικτυακές αγορές (παρόλ’ αυτά τα οικονομικά μου είδαν καμία ουσιαστική βελτίωση). Η αλήθεια είναι όμως πως μαγείρεψα αρκετά, ζωγράφισα μετά από πολλά χρόνια, άκουσα ξανά μουσική σε άνεση χώρου και χρόνου, κατάφερα επιτέλους να δω όλες τις mainstream τηλεοπτικές σειρές, διάβασα πολύ και, φυσικά, έγραψα.
Ακολούθησε ένα μακρύ καλοκαίρι, κατά το οποίο ουσιαστικά ξεμουδιάσαμε και χαλαρώσαμε μετά τη χειμερία νάρκη της καραντίνας. Οι πιο τολμηροί ταξίδεψαν, εγώ επέλεξα να μείνω εντός, με το σκεπτικό ότι «ένα καλοκαίρι είναι μωρέ, μην πνιγούμε σε ένα ποτήρι νερό». Και να που πνιγήκαμε. Το μακρύ καλοκαίρι, άκρως κυπριακό, με hashtags #σαντηνΚύπρονενέσιει, αλλεπάλληλα ινσταγκραμικά ενσταντανέ στο ναυάγιο της Πέγειας και τους καταρράκτες του Άδωνη, drone φωτογραφίες από το Nissi beach που ανακάλυψαν ξανά οι Κύπριοι.
Το φθινόπωρο μας βρήκε με μάσκες και αντισηπτικά, αλλά ανυποψίαστους για το δεύτερο και το τρίτο κύμα της πανδημίας και για τον χειμώνα που μας περίμενε.
Υποχρεωτική χρήση μάσκας, κρούσματα, επαφές, αυτοπεριορισμός, τοπικό lockdown, ολικό lockdown, κλείνουν τα σχολεία και η εστίαση, ανοίγουν τα σχολεία και η εστίαση, κατ’ εξαίρεση μετακίνηση και rapid, «ράπιτ», «rabid», «rabbit» τεστ. Ανοιγοκλείνουν οι πύλες εμβολιασμού και τα γυμνά μπράτσα που δέχονται το εμβόλιο παρελαύνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θριαμβευτικά! Είναι λες και έχουμε ξεκινήσει ένα αγώνα δρόμου για το πολυπόθητο safepass που ίσως επαναφέρει τη ζωή που χάσαμε…
Κάθε φορά που φταρνίζεσαι για αμελητέους λόγους (περιβαλλοντικό ερέθισμα) ή βήχεις επειδή στραβοκατάπιες, όλα τα βλέμματα στρέφονται δολοφονικά καταπάνω σου. Για τα φιλιά, τις αγκαλιές, και τους εγκάρδιους κοντινούς χαιρετισμούς δεν θα πω τίποτα. Για το δια ζώσης φλερτ και το ο,τιδήποτε ερωτικό μπορεί να περιλάμβανε η ζωή μας προ κορωνοϊού, ουδέν σχόλιο. Για την περιρρέουσα παράνοια που φτάνει τα όρια της αλλοφροσύνης και την άνευ προηγουμένου ηλιθιότητα, επίσης θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό.
Ενώ λοιπόν όλα αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα τον τελευταίο χρόνο, εμείς αγκομαχώντας προσπαθούμε να καταλάβουμε το σκηνικό στο οποίο είμαστε πρωταγωνιστές. Μέσα σε έναν χρόνο ανατράπηκαν ουκ ολίγες φορές τα σχέδιά μας, ανακαλύψαμε ξανά την υπομονή, αν και πολλές φορές τη χάσαμε, εξασκήσαμε τις αντοχές μας και ξεχάσαμε πώς είναι οι άνθρωποι χωρίς τη χειρουργική μάσκα.
Το δικό μου τέλος εποχής ήρθε τον Οκτώβριο του 2020 όταν διάβασα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τον θάνατο του Dj Jose Padilla. Ακούμπησα την πλάτη μου στην καρέκλα του γραφείου και ψιθύρισα, «end of an era», ταξιδεύοντας με το μυαλό μου καμία εικοσαριά χρόνια πριν.
Αύγουστος, ηλιοβασίλεμα, στον Μόλυβο της Λέσβου. Χορεύω ηλιοκαμένη με την αλμύρα της θάλασσας ακόμα στο κορμί μου και κρατάω μπύρα σε πλαστικό ποτήρι. Ο Jose Padilla παίζει μουσική κι εγώ είμαι ευτυχισμένη, είκοσι κάτι χρονών, πεπεισμένη ότι έχω όλη τη ζωή μπροστά μου και ότι ο ήλιος που έδυε ήταν το ομορφότερο πράγμα που είχα δει μέχρι τότε. Είχα υποσχεθεί εκείνη τη μέρα ότι έτσι θα ζήσω τη ζωή μου. Με ηλιοβασιλέματα, χαμόγελα και μουσικές. Με αυτή την αίσθηση της ελευθερίας, την ανάγκη να κατακτήσεις τον κόσμο και την πεποίθηση ότι μπορείς να το κάνεις.
Μπορεί να μην την έζησα ακριβώς έτσι τελικά, αλλά σίγουρα η ανάμνηση εκείνου του απογεύματος μου έδωσε μεγάλη δύναμη πολλές φορές στα χρόνια που ακολούθησαν.
Κάθε φορά που τα βρίσκω «σκούρα», κλείνω τα μάτια μου και πάω πίσω σε εκείνο το ζεστό απόγευμα. Ακούω τη μουσική του Jose, είμαι ηλιοκαμένη, πίνω κρύα μπύρα και χορεύω κοιτάζοντας τον ήλιο που δύει μέσα στη θάλασσα.
Εύχομαι και τα δικά μου παιδιά να καταφέρουν να φτιάξουν τέτοιες αναμνήσεις. Αλλά φοβάμαι, γιατί όλα αυτά που εμείς ζούσαμε σαν δεδομένα η νέα γενιά τα γεύεται με φόβο και ενοχές. Βρισκόμαστε, βλέπετε, εν μέσω μιας πανδημίας και τα διατάγματα καθορίζουν την καθημερινότητά μας. Πίστευα, όμως, πάντα ότι τα καλύτερα μας περιμένουν κρυμμένα στη γωνία.
Το anamnesia θέλω να το αφιερώσω σε όσους ήταν μαζί μου εκείνη τη μέρα στο πάρτι του Jose Padilla στο μπαρ Γατελούζοι στον Μόλυβο. Σε όσους χορέψανε μαζί μου στο 35/33 και στο Ballistic στη Λευκωσία. Σε όσους πιστεύουν ακόμα ότι το One Happy Cloud στην Αθήνα ήταν ένα από τα καλύτερα στέκια στην αυγή αυτής της χιλιετίας. Σε όσους μοιράστηκαν μαζί μου ένα ποτό και ένοχα βλέμματα στο Berlin και τη Στοά στη Θεσσαλονίκη. Στους φίλους που τραγουδήσαμε μαζί στο The Blind Poet και το Black Medicine στο Εδιμβούργο.
Το blog αυτό μπορεί να δημιουργήθηκε στο τέλος μιας εποχής αλλά και στην αρχή μιας καινούριας, την οποία (ελπίζω) θα φτιάξουμε εμείς όπως την θέλουμε.
Καλή μας αρχή!
