Το δέντρο στη γωνία του σαλονιού στεκόταν κάπως άβολα, μπηγμένο σε μια γλάστρα με πέτρες. Aπ’ όλα τα κλαδιά του κρέμονταν γυάλινες και πλαστικές μπάλες και ο κορμός του ήταν γεμάτος με άσπρα λαμπιόνια, που αναβόσβηναν αδιάκοπα. Ήταν οικονομικής κατανάλωσης. Στο πιο ψηλό σημείο του παράπαιε ένα αστέρι, το βάρος του οποίου έδινε στο δέντρο μια περίεργη κλίση.
Η Ανθή έβλεπε κάθε μέρα αυτή την επικίνδυνη εξέλιξη με το αστέρι που πάλευε να ισορροπήσει στην κορφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου και σκεφτόταν ότι έπρεπε να διορθωθεί κάποια στιγμή. Μετά το ξεχνούσε. Χαμένη στον πυρετό των προετοιμασιών για τα Χριστούγεννα, χαμένη στις σκέψεις της και στα καθημερινά, άφηνε το δέντρο εκεί, αβοήθητο, να υποφέρει, υπό το βάρος των στολιδιών και του αστεριού.
Τη μέρα των Χριστουγέννων την ξύπνησαν οι τσιριχτές φωνές των παιδιών. Όπως κάθε χρόνο ξύπνησαν πολύ νωρίς και έτρεξαν στο δέντρο να βρουν τα δώρα του Άγιου Βασίλη. Τράβηξε και αυτή τον άντρα της, που ροχάλιζε ρυθμικά, από το κρεβάτι και τον έσυρε στο σαλόνι μπροστά από το δέντρο, αφενός για να απαθανατίσει τις στιγμές, αφετέρου για να βρει και το δικό του δώρο «σταλμένο» από τον Άγιο Βασίλη.
Κάθε Χριστούγεννα φρόντιζε αυτή για τα δώρα. Όχι ότι δεν της προκαλούσε άγχος όλη αυτή η υπερπροσπάθεια να ικανοποιήσει τον κάθε ένα ξεχωριστά. Όμως ήταν ένα προσωπικό στοίχημα κάθε χρόνο. Να πετύχει.
Κάθε Χριστούγεννα φρόντιζε αυτή για τα δώρα. Όχι ότι δεν της προκαλούσε άγχος όλη αυτή η υπερπροσπάθεια να ικανοποιήσει τον κάθε ένα ξεχωριστά. Όμως ήταν ένα προσωπικό στοίχημα κάθε χρόνο. Να πετύχει. Να δει στα πρόσωπά τους την έκπληξη, την ικανοποίηση, την ευγνωμοσύνη ίσως. Ξεκινούσε από πολύ νωρίς να «ψαρεύει» τις επιθυμίες και τις δήθεν τυχαίες αναφορές τους σε ποθητά δώρα. Και τώρα, καθόταν στην άκρη του καναπέ με ανακατεμένα μαλλιά, φορώντας ακόμα πιτζάμες και παρατηρούσε τις αντιδράσεις. Όταν τα παιδιά ξετύλιξαν όλα τα δώρα, πήρε σειρά και ο άντρας της. Τον παρακολουθούσε με αγωνία, να ξετυλίγει το κουτί του και χαμογέλασε, μάλλον με ανακούφιση, όταν αυτός φώναξε ενθουσιασμένος κοιτάζοντας τα παιδιά.
– Ευχαριστούμε Άγιε Βασίλη!
Μετά την πλησίασε και της έδωσε ένα γνώριμο φάκελο φιλώντας την στο μέτωπο και ψιθυρίζοντάς της «μπράβο» στο αυτί.
Τα παιδιά έτρεξαν στα δωμάτιά τους να ασχοληθούν με τα δώρα, ο άντρας της επέστρεψε στο κρεβάτι να κοιμηθεί καμιά δυο ωρίτσες ακόμα και αυτή έμεινε να κοιτάζει τα τσαλακωμένα χάρτινα περιτυλίγματα στο πάτωμα.
Ενώ προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της να σηκωθεί και να τα μαζέψει, την ξάφνιασε ένας περίεργος ήχος. Κοίταξε το δέντρο. Αυτό το καημένο έγερνε πια μπροστά με απελπισία υπό το ανυπόφορο βάρος του αστεριού.
Ενώ προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της να σηκωθεί και να τα μαζέψει, την ξάφνιασε ένας περίεργος ήχος. Κοίταξε το δέντρο. Αυτό το καημένο έγερνε πια μπροστά με απελπισία υπό το ανυπόφορο βάρος του αστεριού. Θα μπορούσε να σηκωθεί από τον καναπέ και να το βοηθήσει να σταθεί στη γλάστρα με τις πέτρες. Θα μπορούσε να τραβήξει το αστέρι από την κορυφή και να το απελευθερώσει, αλλά αυτή έμεινε άπραγη να το κοιτάζει. Όπως το κοίταζε αφηρημένα κάθε βράδυ όταν καθόταν στο ίδιο σημείο του καναπέ με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και το κουτί με τα σοκολατάκια που έκρυβε στο τρίτο συρτάρι του μπουφέ.
Το δέντρο συνέχισε να γέρνει αργά μπροστά μέχρι που – παφ! – έπεσε στο πάτωμα.
Το δέντρο συνέχισε να γέρνει αργά μπροστά μέχρι που – παφ! – έπεσε στο πάτωμα. Τα πλαστικά στολίδια εκτοξεύτηκαν δεξιά και αριστερά, το αστέρι πέταξε στην άλλη άκρη του σαλονιού και οι γυάλινες μπάλες έσπασαν με θόρυβο στο ξύλινο παρκέ.
Σηκώθηκε και στάθηκε από πάνω του. Έμεινε να το κοιτάζει, κρατώντας στο χέρι της τον γνώριμο φάκελο που της «έφερε» ο Άγιος Βασίλης. «Μεγάλο λάθος το αληθινό δέντρο», σκέφτηκε. Περπάτησε πάνω στα τσαλακωμένα χάρτινα περιτυλίγματα και στις σπασμένες γυάλινες μπάλες και έσκυψε μπροστά στον μπουφέ. Άνοιξε τον γνώριμο φάκελο. Η ίδια δωροεπιταγή, από το ίδιο κατάστημα, το ίδιο ποσό. Άνοιξε το δεύτερο συρτάρι και τη συγύρισε μαζί με τις δωροεπιταγές των προηγούμενων χρόνων. Μετά έβγαλε τα σοκολατάκια από το τρίτο συρτάρι. Επέστρεψε στην άκρη του καναπέ και κοίταξε το δέντρο που αναπαυόταν επιτέλους φαρδύ πλατύ στο πάτωμα. Ξετύλιξε ένα σοκολατάκι και το έχωσε ολόκληρο στο στόμα της. Με το αλουμινένιο χρυσό περιτύλιγμα έφτιαξε ένα μικρό μπαλάκι και το πέταξε μέσα στα τσαλακωμένα χάρτινα περιτυλίγματα και τις σπασμένες γυάλινες μπάλες.
– Ποτέ δεν είναι λάθος ώρα για γλυκό, είπε στο δέντρο, ξετυλίγοντας ακόμα ένα σοκολατάκι.
Φωτογραφία: Καρολίνα Παφίτου, Λεμεσός, 2021
thank you Carol, always
