Μεγαλες Προσδοκιες #not

share

Τη Ρίτα την ξέρω χρόνια και από την καλή και από την ανάποδη.  Στη δουλειά κάνουμε πολύ συχνά μαζί διάλειμμα από το μάθημα, βγάζοντας φωτοτυπίες, διαβάζοντας τις σημειώσεις για την επόμενη παράδοση και πίνοντας πάντα βιαστικά καφέ.  

Τα τελευταία χρόνια κάνει ψυχοθεραπεία και προσπαθεί να με πείσει να αρχίσω και εγώ (ακόμα αντιστέκομαι).  Ανακάλυψε επίσης το mindfulness, την ενσυνείδηση, την οποία εφαρμόζει με ασκήσεις άκρως αποτελεσματικές για την ηρεμία της.  Με τρομάζει πολλές φορές το πώς έχει τακτοποιήσει κάποια θέματα στο μυαλό της.  Πολλές καταστάσεις και συμπεριφορές στο μυαλό της Ρίτας είναι ξεκάθαρες, σε σχέση με το δικό μου μυαλό το οποίο, συχνά πυκνά, δέχεται overthinking καταιγίδα.  Σύμφωνα με τη Ρίτα είμαι ακόμα χαμένη στο βαθύτερο συναίσθημα, το οποίο δεν το έχω ανακαλύψει.  Αυτό πρέπει να δουλέψω, σύμφωνα με τις γνώσεις της.

Τις προάλλες, ενώ η Ρίτα, κλασικά, παραπονιόταν ότι δεν βρέχει σε αυτό το νησί, εν μέσω τακτοποίησης σημειώσεων και καφέ, κάναμε μια από αυτές τις συζητήσεις που διαρκούν μερικά λεπτά αλλά τριγυρίζουν στο κεφάλι μου για μέρες. 

Τις προάλλες, ενώ η Ρίτα, κλασικά, παραπονιόταν ότι δεν βρέχει σε αυτό το νησί, εν μέσω τακτοποίησης σημειώσεων και καφέ, κάναμε μια από αυτές τις συζητήσεις που διαρκούν μερικά λεπτά αλλά τριγυρίζουν στο κεφάλι μου για μέρες.

Της εξηγούσα κάτι που με ενόχλησε και τη ρωτούσα αν είμαι υπερβολική.  Η Ρίτα τότε με κοίταξε και μου είπε αυστηρά ότι το θέμα είναι δικό μου, γιατί έχω μεγάλες προσδοκίες από τους ανθρώπους. 

Το σκεφτόμουν όλο το απόγευμα.  Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι όντως, πολλές φορές, μας ενοχλούν άνθρωποι και συμπεριφορές γιατί οι δικές μας προσδοκίες είναι πολύ μεγάλες απέναντί τους.  Πιθανότατα δεν θα αντιληφθούν ποτέ τί ακριβώς και γιατί μας ενόχλησε.  Αντίστοιχα κάποιοι θα έχουν μεγάλες προσδοκίες από εμάς, τις οποίες εμείς δεν θα αντιληφθούμε.  Και εδώ τελειώνει το παραμύθι.  Η ζωή αρχίζει να γίνεται πιο απλή και ξεκάθαρη χωρίς να στεναχωριέσαι και να αναλώνεσαι σε πράξεις και λέξεις.  Η Ρίτα μπορεί να ακούγεται σκληρή τις περισσότερες φορές στις συζητήσεις μας αλλά στην τελική έχει απόλυτο δίκαιο. 

Λίγες μέρες μετά τη συζήτηση περί προσδοκιών με τη Ρίτα, «έσυρα» τον κουρασμένο και νυσταγμένο εαυτό μου να βγει για ποτό σε μια πανέμορφη αυλή στη Λεμεσό.  Η παρέα ήταν μικρή και είχε μια ζεστασιά αυθεντική.  Εκείνο το βράδυ υπέβαλα στον εαυτό μου την ενσυνείδηση.  Χωρίς καμία προσδοκία, χωρίς καμία σκέψη.  Υπήρχε μόνο η στιγμή, η αυλή, τα πρόσωπα στο τραπέζι, το κρασί και η πρώτη δροσιά του φθινοπώρου. Η κούραση εξαφανίστηκε και η νύστα με αποχαιρέτισε.  Μόνο η Ρίτα πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου και χαμογέλασα. 

Εκείνο το βράδυ υπέβαλα στον εαυτό μου την ενσυνείδηση.  Χωρίς καμία προσδοκία, χωρίς καμία σκέψη.  Υπήρχε μόνο η στιγμή, η αυλή, τα πρόσωπα στο τραπέζι, το κρασί και η πρώτη δροσιά του φθινοπώρου. Η κούραση εξαφανίστηκε και η νύστα με αποχαιρέτισε.  Μόνο η Ρίτα πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου και χαμογέλασα. 

Στο αυτοκίνητο, όταν επέστρεφα σπίτι αργά το βράδυ, σκεφτόμουν ότι οι άνθρωποι στηρίζουν τη ζωή τους στις προσδοκίες.  Περιμένουμε όλη την εβδομάδα για την Παρασκευή, όλο το χειμώνα για  τις καλοκαιρινές διακοπές και όλη μας τη ζωή για την ευτυχία.  Περιμένουμε να μας αγαπήσουν αλλά εμείς δεν αγαπάμε αρκετά τον εαυτό μας, φτιάχνουμε στο μυαλό μας σενάρια υπερπαραγωγή για τα ινσταγκραμικά μας ποστ, περιμένουμε το τέλειο ταξίδι, το τέλειο πάρτι, τον τέλειο σύντροφο, την τέλεια βραδιά και ξεχνάμε να ζούμε.  Γεμίζουμε με υαλουρονικό τις ρυτίδες στο πρόσωπό μας αλλά όχι τα κενά της ψυχής μας.  Σίγουρα αν το σύμπαν μάθαινε όλες τις προσδοκίες που έχουμε στο μυαλό μας θα γελούσε.   Γιατί κάθε προσδοκία κρύβει και λίγη ειρωνεία, ειδικά όταν δεν προκύψει, τελικά, σαν προσδοκία. 

Στο ραδιόφωνο έπαιζε Alanis Morissette.  Δυνάμωσα την ένταση ενώνοντας τη φωνή μου με τη δική της.

He waited his whole damn life

 to take that flight

and as the plane crashed down he thought

“Well isn’t this nice”

And isn’t it ironic?

Don’t you think?

 

“Ironic”, Alanis Morissette, Album “Jagged little pill”, 1996

Η φωτογραφία είναι λήψη της Ελένης Ιωαννίδου. Λεμεσός, Σεπτέμβρης 2021

Ριτάκι σε ευχαριστώ για όλα.

Ελενη Ιωαννιδου

Ελενη Ιωαννιδου

Η Ελένη Ιωαννίδου γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1979, Κυριακή του Πάσχα, στη Λευκωσία της Κύπρου. Αν και ταξίδεψε πολύ, επέστρεφε πάντα στην Κύπρο, όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα το 2005, όταν διορίστηκε στη Μέση Εκπαίδευση ως Φιλόλογος. Στον ελεύθερό της χρόνο διαβάζει, βλέπει ταινίες, φτιάχνει και γράφει ιστορίες. Πιστεύει στις όμορφες στιγμές και ονειρεύεται ένα μεταθανάτιο πάρτι με τον Freddie Mercury.

Αρχή μιας νέας εποχής και θέλουμε μέσα από το AnAmnesia να δημιουργήσουμε μια κοινότητα, με την οποία θα μοιραζόμαστε όλα όσα αγαπάμε. Οι λέξεις της Ελένης θα γίνονται ιστορίες, οι περιπέτειες του Κρις θα ζωντανεύουν χώρες και πόλεις και η μουσική του Αειθαλούς θα μας ταξιδεύει ξανά και ξανά σε ό,τι καλό έχουμε μέσα στην ψυχή μας!

Follow us