Γράφω το editorial Ιανουαρίου μετά από μια πολύ ήσυχη Πρωτοχρονιά. Η δυστοπία της πανδημίας Covid-19 δεν μας άφησε ούτε φέτος πολλά περιθώρια για λαμπερά ρεβεγιόν.
Δεν θα παραπονεθώ όμως, γιατί πάντα με κούραζαν οι γόβες, η επίδειξη των καινούριων ρούχων από όλους τους παρευρισκόμενους, η κουραστική στάση στο όρθιο με το κρασί στο χέρι, τα σχηματισμένα με υαλουρονικό χαμόγελα, οι τεχνητές βλεφαρίδες, τα κραγιόν εορταστικού χρώματος και τα γκουρμέ μπουφέ.
Mου έλειψε όμως η ζεστασιά ενός πάρτι με φίλους, πολλούς και αληθινούς φίλους μαζεμένους, με τα αθλητικά τους και τα τζιν τους. Ένα πάρτι που όλοι θα χορεύουν και θα χαμογελούν χωρίς φίλτρα.
Mου έλειψε όμως η ζεστασιά ενός πάρτι με φίλους, πολλούς και αληθινούς φίλους μαζεμένους, με τα αθλητικά τους και τα τζιν τους. Ένα πάρτι που όλοι θα χορεύουν και θα χαμογελούν χωρίς φίλτρα.
Θυμάμαι όταν πριν πολλά χρόνια είχα πείσει τους γονείς μου να κάνω πάρτι στο σπίτι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια πόσοι πέρασαν εκείνο το βράδυ από το σπίτι μου. Μπορώ όμως να πω με σιγουριά και με το χέρι στην καρδιά ότι όλο το σπίτι, μέσα και έξω, ήταν ένα χαρούμενο φωτεινό σύμπαν. Το ξημέρωμα όταν έφυγε και ο τελευταίος φίλος, εκείνη την γκρίζα ώρα που το φως παλεύει με το σκοτάδι, ήμουν ευτυχισμένη και θα τολμήσω να πω ότι ήταν ίσως ένα από τα ομορφότερα πρωινά της ζωής μου.
Αυτή τη χρονιά δεν υπάρχουν resolutions. Αυτή τη χρονιά θέλω μόνο να ζήσω την αλήθεια των συναισθημάτων, την ευτυχία των στιγμών, τα αυθεντικά χαμόγελα και τις ζεστές αγκαλιές ανθρώπων που με αγαπούν και τους αγαπώ, χωρίς περιτύλιγμα.
Αυτή τη χρονιά δεν υπάρχουν resolutions. Αυτή τη χρονιά θέλω μόνο να ζήσω την αλήθεια των συναισθημάτων, την ευτυχία των στιγμών, τα αυθεντικά χαμόγελα και τις ζεστές αγκαλιές ανθρώπων που με αγαπούν και τους αγαπώ, χωρίς περιτύλιγμα.
Το 2021 είχε δύσκολες στιγμές. Σε προσωπικό επίπεδο έχω δώσει μάχες όπως όλοι μας, τις οποίες άλλοτε κέρδισα, άλλοτε έχασα και άλλοτε απλώς ζήτησα ανακωχή. Είχε όμως και πολλές όμορφες στιγμές το 2021. Με σημαντικότερη το AnAmnesia. Με αργά βήματα, πολλή αγάπη και υπομονή, το 2021 γεννήθηκε το AnAmnesia the blog.
Κάθε φορά που βγάζω ένα κείμενο στο AnAmnesia είναι λες και κάνω πάλι εκείνο το πρωτοχρονιάτικο πάρτι στο πατρικό μου και φτιάχνω ένα φωτεινό σύμπαν.
Κάθε φορά που βγάζω ένα κείμενο στο AnAmnesia είναι λες και κάνω πάλι εκείνο το πρωτοχρονιάτικο πάρτι στο πατρικό μου και φτιάχνω ένα φωτεινό σύμπαν.
Καλωσορίζοντας, λοιπόν, το 2022 θέλω να ευχαριστήσω τον Κρις, τον co-blogger μου, κυρίως για το πόσο γελάμε κάθε φορά που συναντιόμαστε ή μιλάμε στο τηλέφωνο. Και φυσικά θέλω να πω και ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Αειθαλή, που έγινε AnAmnesiac με τρελή ενέργεια και διάθεση, για να μας θυμίζει ότι “the show must go on”.
Το 2022 θα ευχηθώ να μας φέρει λοιπόν αλήθεια, αγάπη, τύχη και χαμόγελα!
Stay tuned AnAmnesiacs! Big things are on their way!
Φωτογραφία: Σοφία και Μαρίλια, Λεμεσός, Δεκέμβριος 2021
